روزهایی هست که دلت گوشه ای دنج می خواهد. 

روزهایی هست که دلت گوشی برای شنیدن می خواهد 

روزهایی هست که دلت شانه ای برای گذاشتن سرت می خواهد 

روزهایی هست که دلت دستی می خواهد که موهایت را نوازش کند 

روزهایی هست که دلت دیواری محکم می خواهد که به آن تکیه کنی

روزهایی هست که دلت جاده ای بدون پایان می خواهد 

روزهایی هست که دلت کسی را می خواهد که بگوید ناراحت نباش من هستم...

صدای زنگ موبایل بلند شد و رشته کلام را پاره کرد. خواهرم ؟ سوییچمو جا گذاشتم، پشت در خونه هستم میشه لطفا سوییچو برام بیاری؟

روزهایی هست که همین صدای گرم، همه آنچه را که می خواهی پاک می کند، که بگوید تو تنها نیستی ، تو فراموش شده نیستی.

چقدر خوب است داشتن عزیزانی که دوستت دارن و چقدر بد است که تو گاهی فکر می کنی تنهایی.

در این روز افتابی هوای دلم گرفته و ابری بود می خواستم بزنم به جاده یه جاده بی انتها جاده ای که به نقطه ای ختم نشود . می شود به راه افتاد و به مقصد نرسید ؟

آنقدر رفت و رفت تا اینکه حال دل خوش بشود ، می شود؛اصلا مقصد بهانه است اینکه بزنی به راه ، به کوه ، به جاده اونقدر بری تا هوای دل آفتابی بشود.

داشتم به این موضوع فکر میکردم که به آهنگی از همایون جان شجریان با شعری از شادروان افشین یدالهی برخوردم و چه زیبا حال منو توصیف کرد:

مقصد من رفتن است

با نرسیدن خوشم

هر که به مقصد خوش است

مانده ی بن بست هاست

خون رگ جاده ام

تا نرسیدن خوشم

نبض مدام قدم

خاصیت هست هاست

 دلم رفتن می خواهد، گاهی بی بازگشت...